"Κυβέρνηση της Αριστεράς με ορίζοντα τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία"

Δημοσιεύουμε το δεύτερο άρθρο του συντρόφου Θ. Μαράκη για το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και το πολιτικό σχέδιο της Αριστεράς στην Ελλάδα.

Blog "ο ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ"

*

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Με ορίζοντα Σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία

Το εκλογικό αποτέλεσμα και στη συνέχεια οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ σε ανοδική πορεία. Ο λαός στρέφεται προς τα αριστερά όχι γιατί διαβάζει Μαρξ, αλλά αγανακτισμένος από την κυβέρνηση όπου στο όνομα των ελλειμμάτων και του Δημόσιου χρέους συνεχίζει την λιτότητα και την επίθεση στις κατακτήσεις του, την ίδια στιγμή όπου τα σκάνδαλα και τα τεράστια κέρδη του κεφαλαίου αποκαλύπτουν ότι λεφτά υπάρχουν. Αλλά, πάνε στους«νταβατζήδες». Είναι επίσης αγανακτισμένος από το ΠΑΣΟΚ όπου στην ουσία συμπολιτεύεται αντιπολιτευόμενο. Με απλά λόγια δεν κάνει τίποτα.

Η στροφή προς τα αριστερά δεν σημαίνει μόνο ψήφο διαμαρτυρίας, ζητάνε από την αριστερά κάτι περισσότερο, πολιτική διέξοδο. Ζητάνε ηγεσία γιανα ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική και να εφαρμόσει πολιτική που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του εργάτη, του λαού. Πρώτο μεγάλο καθήκον η ενότητα στη δράση ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ και όλων των οργανώσεων της αριστεράς, για αγώνες καλά προετοιμασμένους. Να ξέρει ο κάθε εργαζόμενος γιατί πρέπει να αγωνιστεί. Αλλά το πρώτο που καταλαβαίνει η μάζα των εργαζομένων είναι ότι μόνο ενωμένοι μπορούμενα νικήσουμε. Ο λαός καταλαβαίνει ότι δεν αρκεί να αποκρούσεις τις επιθέσεις της κυβέρνησης, για να νικήσεις χρειάζεται να απαλλαγείς από την κυβέρνηση. Καταλαβαίνει το απλό ότι για να χτυπήσεις το νεοφιλελευθερισμό, τις επιλογές του κεφαλαίου για να εφαρμόσεις το πρόγραμμά σου, για να πάψεις να είσαι απλά κίνηση διαμαρτυρίας, χρειάζεται δυνατά να βάλεις το ζήτημα της εξουσίας. Εξουσία που θα στηρίζεται στη δυναμική συμμετοχή του λαού και όχι απλά στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ έπιασε το νόημα. Ο απερχόμενος πρόεδρός του ΣΥΝ στο συνέδριο έθεσε τον τολμηρό στόχο για μια «Κυβέρνηση ενός μεγάλου συνασπισμού με επίκεντρο την αριστερά». Αυτό σύμφωνα με το σ. Αλαβάνο σημαίνει ανατροπή του δικομματισμού, να δημιουργηθεί μια νέα πλειοψηφία. Ο στόχος για την ανατροπή του δικομματισμού είναι πολιτικά καθαρός και προσδιορισμένος. Σωστά βάζει το στόχο της κυβερνητικής πλειοψηφίας, γιατί αλλιώς η όλη δραστηριότητα της αριστεράς θα' ναι πάντα μια χωρίς διέξοδο διαμαρτυρία. Σωστά βάζει το στόχο της κυβέρνησης γιατί έτσι καλεί το λαό να μετατρέψει την ψήφο διαμαρτυρίας σε θετική και συμμετοχική. Ψήφο εξουσίας για μια άλλη φιλολαϊκή πολιτική.

Μέχρις εδώ καλά! Όμως το ζήτημα της κυβέρνησης ενός μεγάλου συνασπισμού με επίκεντρο την αριστερά γεννάει ερωτήματα: Ποιες θα είναι οι πολιτικές δυνάμεις, οι μη αριστερές, που θα είναι έξω από το«επίκεντρο». Το μεγάλο κύκλο της πλειοψηφίας; Γιατί είναι αυτονόητο ότι αφού στο επίκεντρο θα' ναι η αριστερά, η πολιτική των άλλων εκτός επικέντρου δεν θα' ναι αριστερή! Δικαιούμαι να θεωρώ ότι στην καλύτερη περίπτωση θα' ναι ριζοσπάστες δημοκρατικοί. Αν είναι έτσι τότε δεν ξέρω για τι κυβέρνηση μιλάμε, μήπως σαν αυτές που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ στη βάση της απόφασης της 2ης Συνόδου της Κ.Ε. για την Εθνική Λαϊκή Ενότητα; Αλλά ας το προσπεράσουμε αυτό. Το συμπέρασμα που βγαίνει από την πρόταση είναι απλό: σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τις οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς, έχει διακήρυξη και πρόγραμμα που στοχεύουν στην απόκρουση του νεοφιλελευθερισμού και δεν στοχεύουν στην ανατροπή του καπιταλισμού. Δικαιούμαι να εκτιμώ ότι για να υπάρξει ο μεγάλος συνασπισμός με μη αριστερές οργανώσεις, κόμματα, τάσεις, ρεύματα,προσωπικότητες, στο πρόγραμμα θα μπει κι άλλο νερό. Και τότε θα γεννηθεί το ερώτημα για ποια αριστερά μιλάμε; Οι παλιότεροι δεν ξεχνούν την Ιστορία του ΠΑΣΟΚ. Το 1974 ξεκίνησε μετο πιο αριστερό Σοσιαλιστικό πρόγραμμα – ήταν η αριστερά της αριστεράς– όσο ανέβαιναν τα ποσοστά του και πλησίαζε η ώρα να κυβερνήσει, το'χε «μαδήσει» από κάθε σοσιαλιστική θέση. Και είχε διαγράψει όλους τουςαριστερούς Σοσιαλιστές συντρόφους. Μετά απ' αυτά το ΠΑΣΟΚ έγινε στυλοβάτης του συστήματος. Αυτό να το πούμε απλά: δεν πρέπει να ξανασυμβεί. Θέλουμε θέσεις καθαρές.

Πιστεύω ότι η θέση του σ. Λαφαζάνη στα ΝΕΑ9/2/08 βάζει σωστά το ζήτημα: «Δεν θέλουμε να διαχειριστούμε το σημερινό σύστημα αλλά να το αλλάξουμε (…) Αγωνιζόμαστε για μια κυβέρνηση της αριστεράς που θα στηριχτεί στη συνεργασία όλων των αριστερών δυνάμεων και σε δυνάμεις του σοσιαλιστικού χώρου που διαφοροποιούνται από τις επιλογές της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Θέλουμε μια αριστερή κυβέρνηση που θα στηριχτεί πρώτα απ' όλα στους κοινωνικούς αγώνες και τα κινήματα για μια προοδευτική εναλλακτική λύση με ορίζοντα το Σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία». Χρειαζόμαστε αριστερή κυβέρνηση και όχι κυβέρνηση με «επίκεντρο τηναριστερά». Αυτή η πρόταση πρέπει να υιοθετηθεί και υποστηριχθεί ενεργά όχι μόνο από την πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από το σύνολο των οργανώσεων της εξ-α, αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής. Να στηριχτεί ενεργά και από τους σοσιαλιστές που διαφοροποιούνται από τις επιλογές της Σοσιαλδημοκρατίας. Να μην ξεχνάμε ότι παλιά ο Α. Παπανδρέου είχε χαρακτηρίσει τη Σοσιαλιστική διεθνή – η Διεθνής έχει πρόεδρο το Γιώργο – «…σωσίβιο του σύγχρονου μονοπωλιακού καπιταλισμού». Πάνω σ' αυτή την πρόταση μπορεί να στηριχθεί η συζήτηση για τοαντικαπιταλιστικό κόμμα. Θεωρώ ότι βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος μετην πρόταση της LCR. Πιστεύω ότι αυτή η πρόταση θα σπρώξει την επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ με γρήγορους ρυθμούς. Γιατί δεν πρόκειται για«παραμύθι» πρόκειται για πραγματική διέξοδο την οποία ο λαός καταλαβαίνει και θέλει.

Η πρόταση του ΚΚΕ

Αξίζει να δούμε την πρόταση του ΚΚΕ έτσι όπως επιγραμματικά προβάλλεται από την Γραμματέα του σε συνέντευξη στο «Βήμα» 10/2/08. Συγκεκριμένα διαβάζουμε: «Για να γίνει αποτελεσματική η πάλη πρέπει το λαϊκό κίνημα να αντιμάχεται τη στρατηγική του κεφαλαίου, να έχει δική του πρόταση εξουσίας». Πρόγραμμα: «Η κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, η λειτουργία τους με εργατικό έλεγχο είναι μονόδρομος για τη σχεδιασμένη ανάπτυξη προς όφελος του λαού». Πώς μπορεί να γίνει αυτό: «Χρειάζεται λαϊκή αντεπίθεση απόκρουσης και ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής. Αυτό σημαίνει ξεσηκωμό πρωταρχικά στους χώρους εργασίας (…). Αλλαγή του συσχετισμού στα συνδικάτα και σε πολιτικό επίπεδο. Χρειάζεται λαϊκή συμμαχία πάλης και εξουσίας». Είναι αλήθεια ότι το ΚΚΕ προγραμματικά βρίσκεται πιο αριστερά από το ΣΥΝ. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην σκληρή κριτική που κάνει στο ΣΥΝ. Αντίθετα, η κριτική όταν είναι πολιτικά σωστή βοηθάει το προχώρημα της συνείδησης του κινήματος. Το πρόβλημα βρίσκεται στην αντιενωτική, αριστερίστικη πολιτική του, όπου στην ουσία αναιρεί και κάνει ακατανόητα όλα τα βασικά σημεία της πρότασής του για εξουσία.

Σημείο πρώτο: «Για να γίνει αποτελεσματική η πάλη πρέπει το λαϊκό κίνημα να αντιμάχεται κλπ». Σωστά! Αλλά για να υπάρξει «λαϊκό κίνημα» χρειαζόταν στις 12 Δεκέμβρη 2007 και στις 13 Φλεβάρη 2008, μια συγκέντρωση και μια πορεία για το ασφαλιστικό. Όλοι είμαστε ενάντια στις προτάσεις της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό, με διαφορετικές θέσεις, άλλος ρεφορμιστικές και άλλος πιο επαναστατικές.

Σημείο δεύτερο: Αυτό που προέχει είναι: «η ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής» κι αυτό μόνο ενωμένοι μπορούμε να το πετύχουμε. Και είναι οι νίκες που ανεβάζουν το ηθικό των εργαζομένων, για να γίνει ο «ξεσηκωμός στους χώρους δουλειάς». Ξεσηκωμός με διασπαστικές συγκεντρώσεις δεν γίνεται. Αντίθετα πέφτει το ηθικό. Είναι οι νίκες, που ανεβάζουν το ηθικό των εργαζομένων και απαιτούν από τις ηγεσίες πιο μαχητικούς αγώνες και σύνθημα, πάνω στη βάση των οποίων πραγματοποιείται η «Λαϊκή Αντεπίθεση». Είναι αυτονόητο ότι μόνο με τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ και ΠΑΜΕ δεν γίνεται ούτε «ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής» ούτε «ξεσηκωμός…», ούτε «Λαϊκή Αντεπίθεση». Για να γίνουν αυτά χρειάζεται η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα στη δράση όλων των αριστερών δυνάμεων και των σοσιαλιστικών δυνάμεων που διαφοροποιούνται από τις επιλογές της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η άνοδος της αριστεράς στις τελευταίες εκλογές, όπου συνεχίζεται σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, οφείλεται κατά κύριο λόγο στις δυνάμεις που διαφοροποιούνται από το ΠΑΣΟΚ.

Σημείο τρίτο: θεωρώ ότι σ' αυτές τις δυνάμεις «χρειάζεται (να στηριχτεί) η λαϊκή συμμαχία πάλης και εξουσίας». Αλλά δυστυχώς η ηγεσία δεν δέχεται να συζητήσει αυτή την πρόταση. Και εδώ είναι το παράδοξο με την πρόταση της ηγεσίας του ΚΚΕ! Σ' όλους μας γεννιέται τοε ρώτημα με ποιες υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις θα κάνει την «συμμαχία πάλης και εξουσίας». Οι πολιτικές αριστερές δυνάμεις στην Ελλάδα είναι συγκεκριμένες. Οι εργαζόμενοι, ο λαός, η νεολαία είτε ανήκουν οργανωτικά σ' αυτές είτε τις ψηφίζουν. Η συμμαχία πάλης και εξουσίας σήμερα, μόνο μ' αυτές τις δυνάμεις μπορεί να ξεκινήσει.

Το πρώτο που καταλαβαίνει ο λαός είναι η ενότητα στη δράση για να πετύχει στους αγώνες. Μέσα στους κοινούς αγώνες, ακούει, διαβάζει, κρίνει τις διαφορετικές απόψεις, ξεκαθαρίζει τις σκέψεις του, τοποθετείται πολιτικά. Και τότε αλλάζουν οι συσχετισμοί στα συνδικάτα και το «πολιτικό επίπεδο». Θεωρώ ότι στην ουσία η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έχει καμία πρόταση, ούτε πρόταση εξουσίας γιατί της λείπει η πρόταση των προτάσεων, η ενότητα στη δράση με τις υπαρκτές δυνάμεις. Θεωρώ λάθος μεγάλης κλίμακας τον απαξιωτικό τρόπο με τον οποίο απάντησε στην πρόταση του ΣΥΝ για μια «κυβέρνηση ενός μεγάλου συνασπισμού με επίκεντρο της αριστερά». Πρόταση που παρά τα κενά της δίνει διέξοδο εν δυνάμει προς τα αριστερά την στιγμή που ο δικομματισμός καταρρέει. Την μηδενίζει και την δυσφημεί σαν «νεοφιλελεύθερη παγίδα» και πιθανή κυβέρνηση Πρόντι. Έτσι γίνεται ανάχωμα στις διαθέσεις του λαού, να τις βοηθήσει να πάνε πιο αριστερά. Η ηγεσία του ΚΚΕ όφειλε να δεχτεί την πρόταση κριτικά και μάλιστα να αντιπαραθέσει στην ηγεσία του ΣΥΝ την πρόταση Λαφαζάνη, με πιο-ίσως-επαναστατικό περιεχόμενο.

Σ' ένα συνασπισμό κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς στο επίπεδο των οργανωμένων δυνάμεων το πάνω χέρι το έχει το ΚΚΕ και οι οργανώσειςτης αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Αν η μέλλουσα αριστερή κυβέρνηση γίνει «νεοφιλελεύθερη παγίδα», θα εξαρτηθεί από την έκβαση του αγώνα που θα δοθεί μέσα στις γραμμές του συνασπισμού και στην κοινωνία. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις για την έκβαση του αγώνα. Αλλά αυτό απέχει πολύ από τη θέση του ΚΚΕ, που θεωρεί τη μάχη χαμένη – «νεοφιλελεύθερη παγίδα».

Πιστεύω ότι η στροφή της κοινωνίας προς τα αριστερά, θέλει διέξοδο, μας δίνει περισσότερες πιθανότητες να νικήσουμε και να επιβάλλουμε μια«κυβέρνηση της αριστεράς» με ορίζοντα το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.

Θ. Μαράκης (2) - 21.2.2008