"Όψεις του 1968" - Μια εβδομάδα με ταινίες και συζητήσεις

ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ 1968
Μια βδομάδα με ταινίες και συζητήσεις

28 Μαΐου-3 Ιουνίου 2008
Δημοτική Αγορά της Κυψέλης
(Φωκίωνος Νέγρη 42)
ώρα έναρξης: 8.15 μ.μ.

Το 1968 έμεινε στην ιστορία γιατί σ’ αυτό συμπυκνώθηκαν οι αντιθέσεις που κινούσαν εκείνη την περίοδο Δύση και Ανατολή. Παρατεταμένοι απελευθερωτικοί αγώνες, πρωτοφανείς σε ένταση και μέγεθος λαϊκές κινητοποιήσεις σε όλες λίγο πολύ τις χώρες του κόσμου, καθοριστικά γεγονότα ή πρωτοβουλίες συνδέθηκαν με μια έκρηξη της κριτικής σκέψης, με τη γέννηση νέων κοινωνικών κινημάτων, με τομές σε όλες τις μορφές της τέχνης, με την καθιέρωση νέων ηθών στην καθημερινή ζωή. Και αυτή ήταν μια σύνδεση που έμοιαζε να καθιστά ολόκληρο τον πλανήτη το ενιαίο εργαστήριο μιας ολικής ανατροπής. Το 1968 συνιστά ιστορικό σταθμό όχι μόνο γιατί τότε κορυφώθηκε και ενοποιήθηκε η επαναστατική ελπίδα σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά και γιατί οι επιπτώσεις των όσων συνέβησαν ή είδαν το φως, για πρώτη φορά τότε, εξακολουθούν να προσδιορίζουν με μύριους τρόπους το σήμερα.
Στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, που βρίσκεται υπό κατάληψη-άλλη μια ιδέα ή μορφή αγώνα που προέρχεται από το ΄68- το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς (ΙΝΠ) οργανώνει μια βδομάδα με ταινίες και συζητήσεις που αποσκοπούν στην παρουσίαση κάποιων μόνον από τις όψεις του 1968, λίγων μόνον από τις όψεις όσων το προετοίμασαν και εκείνων που επέφερε. Και αυτό όχι μόνον γιατί ο ίδιος ο κινηματογράφος επηρεάστηκε καθοριστικά από όσα έγιναν αυτό το «τρομερό έτος», όχι μόνο γιατί για να προχωρήσουμε σήμερα είμαστε υποχρεωμένοι να θυμηθούμε το χθες και να μάθουμε από αυτό, αλλά κυρίως γιατί οι ιδέες του 1968 εξακολουθούν να ζουν και οι κοινωνικές δυνάμεις που το δημιούργησαν εξακολουθούν να δρουν. Με άλλα λόγια, τίποτε δεν αποκλείει κάποιου είδους επανάληψή του με νέες μορφές.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 28 ΜΑΪΟΥ

Η μάχη του Αλγερίου (1966)
σκηνοθεσία : Τζίλο Ποντεκόρβο
σενάριο : Φράνκο Σολίνας
Ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος της ταινίας επικεντρώνονται στο αντάρτικο πόλης του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου ( FLN) του Αλγερίου. Η ατομική και η συλλογική δράση των αγωνιστών αναδεικνύεται μέσα από τον δυναμικό ρεαλισμό της ντοκιμαντερίστικης ματιάς του σκηνοθέτη.
συντονίζει : Στέλιος Μπαμπάς, νομικός-κοινωνιολόγος
σχολιάζουν: Γιώργος Καρυπίδης, σκηνοθέτης
Αλίκη Παπαδομιχελάκη, οικονομολόγος

ΠΕΜΠΤΗ 29 ΜΑΪΟΥ

Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο (1977)
σκηνοθεσία - σενάριο: Κρις Μαρκέρ
Η « μυθική» πια ταινία του μεγάλου ντοκιμαντερίστα που καταγράφει με ακρίβεια και σεβασμό τα γεγονότα της εκρηκτικής δεκαετίας του ΄60, καταθέτοντας μια απ’ τις σημαντικότερες μαρτυρίες γι’ αυτήν την εποχή.
συντονίζει : Χάρης Γολέμης, διευθυντής του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς
σχολιάζουν: Στράτος Κερσανίδης, κριτικός κινηματογράφου
Θανάσης Τσακίρης, διδάκτωρ πολιτικής κοινωνιολογίας

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30 ΜΑΪΟΥ

Αρσενικό-Θηλυκό (1966)
σκηνοθεσία - σενάριο: Ζαν-Λικ Γκοντάρ
Ο αντιεξουσιαστικός Πολ, επίδοξος συγγραφέας και η επίσης επίδοξη, τραγουδίστρια Μαντλέν ξεναγούν το θεατή στα γεγονότα του 1965, τα οποία προοικονομούν το ξέσπασμα του ΄68. Τα «παιδιά τoυ Μαρξ και της Κόκα Κόλα» μέσα απ’ το φακό του Γκοντάρ.
συντονίζει : Μαρία Καραμεσίνη, πανεπιστημιακός
σχολιάζουν: Γιάννα Αθανασάτου, πανεπιστημιακός-ερευνήτρια κινηματογράφου
Ιουλία Σκουνάκη, αρχαιολόγος - επιμελήτρια κειμένων

ΣΑΒΒΑΤΟ 31 ΜΑΪΟΥ

Φράουλες και αίμα (1970)
σκηνοθεσία: Στιούαρτ Χάγκμαν
σενάριο : Ίσραελ Χόροβιτς – Τζέιμς Σάιμον Κούνεν
Η σταδιακή πολιτική αφύπνιση ενός φοιτητή, ο οποίος γίνεται μάρτυρας των βίαιων γεγονότων που συντάραξαν τις πανεπιστημιακές κοινότητες στην Αμερική της δεκαετίας του ’60.
συντονίζει : Νάντια Βαλαβάνη, συγγραφέας
σχολιάζουν: Μαρία Κομνηνού, πανεπιστημιακός
Ιωσηφίνα Ιακωβίδου, υποψήφια διδάκτωρ πολιτικής επιστήμης

ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΙΟΥΝΙΟΥ

Πεθαίνοντας στα τριάντα (1982)
σκηνοθεσία - σενάριο: Ρομέν Γκουπίλ
Αρκετά χρόνια μετά την εξέγερση του Μάη του ΄68, ο Γκουπίλ θυμάται τον βίο, τη δράση και την αυτοκτονία του συντρόφου του Μισέλ Ρεκανατί. Η οδυνηρή μνήμη ως στοχαστική αυτογνωσία αποτελούν τον άξονα του σκηνοθέτη.
συντονίζει : Κυριάκος Κατζουράκης, πανεπιστημιακός - ζωγράφος
σχολιάζουν: Μαρία Παραδείση, πανεπιστημιακός
Λουκία Κοτρωνάκη, υποψήφια διδάκτωρ πολιτικής επιστήμης

ΔΕΥΤΕΡΑ 2 ΙΟΥΝΙΟΥ

Η ομολογία (1970)
σκηνοθεσία : Κώστας Γαβράς
σενάριο : Χόρχε Σεμπρούν ( βασισμένο στο βιβλίο των Λιζ και ΄Αρτουρ Λόντον )
Αρχές της δεκαετίας του ΄50. Τα μέλη του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας που πολέμησαν στον Ισπανικό Εμφύλιο έχουν καταστεί ύποπτοι «αναρχο-τροτσκιστικής μόλυνσης». Οι σταλινικοί ιεροεξεταστές δεν χρειάζονται αποδείξεις για την ενοχή των κατηγορουμένων ως προδοτών. Έχουν ήδη επινοήσει την ΟΜΟΛΟΓΙΑ «τους».
συντονίζει : Αριστείδης Μπαλτάς, πανεπιστημιακός
σχολιάζουν: Δημήτρης Καλαντίδης, πρόεδρος της Κινηματογραφικής Λέσχης Ηλιούπολης
Δημήτρης Τζανακόπουλος, γραμματέας της Νεολαίας του Συνασπισμού

ΤΡΙΤΗ 3 ΙΟΥΝΙΟΥ

Εδώ Πολυτεχνείο (1974)
σκηνοθεσία: Δημήτρης Μακρής
σενάριο : Δημήτρης Μακρής- Νίκος Σταυρόπουλος
Υλικό ντοκιμαντέρ και σκηνοθετημένα γυρίσματα, στα οποία πήραν μέρος Ιταλοί και Έλληνες πολιτικοί εξόριστοι, συνθέτουν την ταινία αυτή που αναφέρεται στον αγώνα κατά της χούντας.
συντονίζει : Άλκης Ρήγος, πανεπιστημιακός
σχολιάζουν : Δημήτρης Μακρής, σκηνοθέτης
Μαριαλένα Καραμπάτσου, φοιτήτρια

Πρόσκληση σε βιβλιοπαρουσίαση στην Καλλιθέα την Πέμπτη 29/5

Σας καλούμε στην βιβλιοπαρουσίαση των δύο νέων βιβλίων από τις εκδόσεις Α/συνέχεια:

"68 ντοκουμέντα μιας γενιάς που άλλαξε τον κόσμο"
40 χρόνια μετά το 1968, το βιβλίο αυτό παρουσιάζει μια σειρά από ντοκουμέντα της πολύμορφης εξέγερσης που συγκλόνισε τον κόσμο

"Οπλισμένες κάμερες, κινηματογράφος & ‘68"
Μια συλλογή κειμένων από τις απόπειρες των κινημάτων του ’60 για μια επαναστατική κινηματογραφική κουλτούρα

τα βιβλία θα παρουσιάσουν
Κώστας Κρεμμύδας, εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού Μανδραγόρας
Γιάννης Σκαλιδάκης, εκδόσεις Α/συνεχεια

Θα προβληθεί ντοκυμαντέρ για τους μαύρους πάνθηρες

Πέμπτη 29/05/08, 8:00 μ.μ. μουσικό καφενείο ‘’ΤΡΥΠΟΚΑΡΥΔΟΣ’’ Σαπφούς 115, Καλλιθέα

Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας

Δράση - ενημέρωση του ΣΥΡΙΖΑ στη Νέα Σμύρνη την Κυριακή 25/5

Όλοι οι φίλοι και οι φίλες του ΣΥΡΙΖΑ στη Νέα Σμύρνη καλούνται να συμμετέχουν στη δράση ενημέρωσης για το Ευρωσύνταγμα και το Ασφαλιστικό που θα γίνει στην Πλατεία Νέα Σμύρνης (στον Μπούρμπουλα - σταθμός τραμ) την Κυριακή 25 Μαΐου στις 12.οο το μεσημέρι.

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΡΑ για ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑ και ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ.

ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!

Εκδήλωση στην Καλλιθέα τη Δευτέρα 26/5: "Η γυναίκα στην εργασία σήμερα"

Το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς διοργανώνει εκδήλωση με θέμα:
"H Γυναίκα στην εργασία σήμερα"
Δευτέρα 26 Μαϊου 2008, ώρα 7.30 μ.μ.
Δημοτική Πινακοθήκη Καλλιθέας -"Λασκαρίδειο"
(Λασκαρίδου 120 & Φιλαρέτου)
—▪—
oμιλήτριες
Μαρία Καραμεσίνη, αναπληρώτρια καθηγήτρια, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Σούλα Παναρέτου, πρόεδρος του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας
Μαρία Στρατηγάκη, επίκουρη καθηγήτρια, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Εκδήλωση του ΣΥΝ Νέας Σμύρνης τη Δευτέρα 19/5 με τον Π. Λαφαζάνη

Η Πολιτική Κίνηση Νέας Σμύρνης του Συνασπισμού της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας σας προσκαλεί σε εκδήλωση που διοργανώνει τη Δευτέρα, 19 Μαΐου, στις 7.30 μ.μ., στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημ. Συμβουλίου στην πλατεία Νέας Σμύρνης (πάνω από τα Goody's).

Θα μιλήσει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Λαφαζάνης, με θέμα: "Η διεθνής οικονομική κρίση και οι επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία".

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΣΥΝΘΗΚΗ - ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΡΑ

Οχι στην Ευρωσυνθήκη

Δημοψήφισμα τώρα!

Άρθρο πέντε μελών της ΚΠΕ του ΣΥΝ για το γήπεδο του Πανιωνίου

Πολιτικά Πέναλτυ

Όλο και περισσότερο γίνεται και στην Ελλάδα συνείδηση ότι η προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί προτεραιότητα. Το ερώτημα, φυσικά, είναι ποιοι το απειλούν και πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν. Το σημερινό παραγωγικό μοντέλο, αλλά και το μοντέλο κατανάλωσης, αποτελούν αναμφίβολα τον ένα παράγοντα. Εξίσου σημαντικό ρόλο όμως (και με άμεσες επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής και την υγεία των ανθρώπων) παίζει και το μοντέλο αστικής ανάπτυξης που έχει υιοθετηθεί, το οποίο υποτάσσει κάθε αστική δραστηριότητα στη λογική του κέρδους.

Σε αυτή την ευρύτερη κατηγορία νομίζουμε ότι θα πρέπει να ενταχθεί η τάση που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια για αλλαγή στον τρόπο κατασκευής και διαχείρισης των αθλητικών εγκαταστάσεων. Μέχρι πρότινος την ευθύνη για την κατασκευή γηπέδων και σταδίων είχε η πολιτεία, η οποία άλλοτε κρατούσε η ίδια τη διαχείρισή τους και άλλοτε την παραχωρούσε στα αθλητικά σωματεία, εκτιμώντας ότι προάγουν τον μαζικό αθλητισμό. Η κατάσταση αυτή έχει ανατραπεί άρδην. Ενώ υπάρχουν σημαντικές ελλείψεις υποδομών, η πολιτεία έχει ουσιαστικά σταματήσει να χρηματοδοτεί τη δημιουργία νέων αθλητικών εγκαταστάσεων, με στόχο να εκχωρήσει και αυτόν τον τομέα σε ιδιωτικά συμφέροντα.

Σε αυτό το κενό βρήκαν πρόσφορο έδαφος να κάνουν παιχνίδι μια σειρά από ΠΑΕ, και αυτό το παιχνίδι είναι καλά στημένο. Αφού η πολιτεία δεν πληρώνει αναλαμβάνουν οι επιχειρηματίες να «λύσουν» το πρόβλημα. Διεκδικούν (ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός ήδη το κέρδισαν) να βάλουν στο χέρι δημόσια γη, ακόμη και χώρους πρασίνου, προκειμένου να οικοδομηθούν νέα γήπεδα. Τα γήπεδα αυτά μάλιστα συνοδεύονται από μεγάλα εμπορικά κέντρα, που επίσης θα κατασκευαστούν σε δημόσια γη και θα τα εκμεταλλεύονται οι επιχειρηματίες. Και βέβαια τα σχέδια αυτά υποβαθμίζουν ή δεν προβλέπουν καν την εξυπηρέτηση των ερασιτεχνικών σωματείων της περιοχής.

Είναι προφανές ότι η αριστερά δεν μπορεί παρά να διαφωνεί με αυτή τη μεθόδευση για την κλοπή δημόσιας περιουσίας και να αντιτίθεται στην περαιτέρω τσιμεντοποίηση του αστικού περιβάλλοντος, ιδίως σε μια πόλη που στερείται σε εξωφρενικό βαθμό ελεύθερους χώρους. Πόσο εύκολο όμως είναι να κάνει κανείς πράξη αυτή τη διακήρυξη, αν είναι στη δημοτική αρχή μιας περιοχής και ξέρει ότι ενδεχόμενη άρνησή του μπορεί να σημαίνει ότι η πόλη του θα παραμείνει χωρίς αθλητικές εγκαταστάσεις, και ότι επιπλέον θα δυσαρεστήσει τους οπαδούς της τοπικής ομάδας που «θέλουν το γήπεδό τους» και θα αντιπαρατεθεί με ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα;

Αυτή είναι η δυσκολία που φαίνεται να αντιμετωπίζει η δημοτική αρχή στη Νέα Σμύρνη. Μια δημοτική αρχή που στηρίχθηκε από τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο λόγω του θετικού της έργου, αλλά και επειδή έπαιρνε σαφή θέση απέναντι σε άλλους υποψηφίους που άνοιγαν διάπλατα την πόρτα στη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Σήμερα, όμως, ξεχνώντας αυτές τις προεκλογικές δεσμεύσεις, ο δήμαρχος Νέας Σμύρνης και πολλοί δημοτικοί σύμβουλοι της αριστεράς, προωθούν ένα τέτοιο έργο (αυτό της κατασκευής νέου γηπέδου για τον Πανιώνιο) παρά τις διαφορετικές αποφάσεις τόσο του Συνασπισμού όσο και του ΣΥΡΙΖΑ.

Φυσικά, η δημοτική αρχή της Νέας Σμύρνης διαφοροποιείται από τον τρόπο που έχουν χειριστεί παρόμοια θέματα άλλοι δημοτικοί άρχοντες (βλ. π.χ. τη στάση Κακλαμάνη για το γήπεδο του Παναθηναϊκού). Αναγνωρίζει κατ’ αρχήν ότι το σχέδιο του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ κ. Τσακίρη θα έχει αρνητικές επιπτώσεις, και προτείνει κάποιες λύσεις για να τις περιορίσει. Παρόλα αυτά, αποδέχεται πλήρως τη λογική της ιδιωτικής κατασκευής του γηπέδου, και παραιτείται από κάθε προσπάθεια για ριζικά διαφορετική προσέγγιση του ζητήματος.

Τέτοια ζητήματα, όμως, που επιχειρούν να ενσωματώσουν την αριστερά στο άρμα μιας δήθεν ρεαλιστικής (αλλά επιζήμιας) πολιτικής, δεν μπορεί παρά να προσεγγίζονται από θέσεις αρχής: Είμαστε αντίθετοι στην καταστροφή του περιβάλλοντος στο όνομα οποιασδήποτε ποδοσφαιρικής ομάδας, ακόμη και όταν είμαστε οπαδοί της. Είμαστε αντίθετοι στο σφετερισμό δημόσιας γης (δεν μας περισσεύει άλλωστε). Είμαστε αντίθετοι στη μετατροπή της αριστεράς σε όχημα που θα νομιμοποιήσει την αποστασιοποίηση της πολιτείας από τις υποχρεώσεις της.
Κυρίως όμως είμαστε αντίθετοι στην εν κρυπτώ και συγκεντρωτική διαχείριση θεμάτων ευρύτατου ενδιαφέροντος και στη μετατροπή της διαδικασίας χάραξης πολιτικής σε προσωπική υπόθεση οποιουδήποτε. Είμαστε αντίθετοι γιατί βασική αρχή για κάθε αριστερό άνθρωπο είναι να λειτουργεί συλλογικά και να συναποφασίζει, ιδίως για εκείνα τα ζητήματα όπου ανακύπτουν διαφορετικές απόψεις. Δυστυχώς, ο δήμαρχος Ν. Σμύρνης, αν κρίνουμε και από τα πρόσφατα άρθρα του στον τοπικό τύπο, βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Προτιμά να ποινικοποιεί κάθε διαφορετική άποψη, να απαξιώνει τις συλλογικές αποφάσεις, αλλά και τα κινήματα πολιτών. Μια αριστερή δημοτική αρχή, όμως, πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και όχι να μιμείται η ίδια το παράδειγμα αντίπαλων πολιτικών χώρων.

Βαμβουρέλλη Μαρία, μέλος Π.Κ. Ν. Σμύρνης, μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ
Καραγιώργος Πέτρος, μέλος Π.Κ. Ν. Κόσμου, μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ
Μπίστης Αλέξανδρος, μέλος Π.Κ. Ν. Σμύρνης, μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ
Πάντος Παναγιώτης, μέλος Π.Κ. Ν. Σμύρνης, μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ
Τσουκαλά Φιλιώ, μέλος Π.Κ. Ν. Σμύρνης, μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Αυγή" την Κυριακή 11 Μαΐου 2008)

Μύθοι και αλήθειες για τις ιδιωτικοποιήσεις

Η κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη να ξεπουλήσει τα πάντα, από τον ΟΤΕ μέχρι τα λιμάνια και την Ολυμπιακή, δήθεν για το...καλό μας. Είναι συνεπώς σημαντικό να αντισταθούμε όχι μόνο στις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και στα ιδεολογήματα που τις συνοδεύουν. Το κείμενο που ακολουθεί, του Νεοσμυρνιώτη οικονομολόγου Γαβριήλ Σακελλαρίδη, επιστημονικού συνεργάτη του Ινστιτούτου "Νίκος Πουλαντζάς", ξεσκεπάζει έναν προς έναν τους μύθους των φωστήρων του νεοφιλελευθερισμού. Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό της Νεολαίας του ΣΥΝ "Ενέδρα".

Blog "ο ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ"

-----

Μύθοι και αλήθειες για τις ιδιωτικοποιήσεις

του Γαβριήλ Σακελλαρίδη

Η ρητορεία περί ιδιωτικοποιήσεων δεν είναι κάτι καινούριο. Σε παγκόσμιο επίπεδο αποτελεί αυτονόητη επιλογή οικονομικής πολιτικής για πολλές χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου, ενώ συνιστά και την κυρίαρχη συνταγή των διεθνών οργανισμών για τις αναπτυσσόμενες χώρες. Κι αν η Θάτσερ έκανε την επιθετική αρχή κατά τη διάρκεια θητείας της[1], η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων είχε πρώτα δοκιμαστεί στα «εργαστήρια του νεοφιλελευθερισμού», στα διδακτορικά καθεστώτα της Χιλής και της Αργεντινής της δεκαετίας του 1970, όπου οι θιασώτες της ελεύθερης αγοράς έκαναν τα πρώτα νεοφιλελεύθερα πειράματα. Οι συνταγές αυτές άργησαν να φτάσουν στην χώρα μας, αφού μέχρι το 1990, οι ιδιωτικοποιήσεις δεν αποτελούσαν μέρος της ατζέντας. Από την κυβέρνηση Μητσοτάκη όμως και μετά η ελληνική κοινωνία έρχεται αντιμέτωπή με το σοκ των ιδιωτικοποιήσεων, και σε μεγάλο βαθμό η αντίδραση της είναι καθοριστική στην πτώση της κυβέρνησης.

Από τότε έχει μπει πολύ νερό στο αυλάκι. Όλες οι κυβερνήσεις, ανεξάρτητα από το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία, κατατάσσουν τις ιδιωτικοποιήσεις στην κορυφή των ζητημάτων οικονομικής πολιτικής και δημόσιας διοίκησης. Κάτω από τις αφόρητες πιέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και φυσικά του κεφαλαίου που βλέπει πως κερδοφόρα τμήματα της παραγωγικής διαδικασίας δεν αξιοποιούνται από αυτό αλλά από το κράτος, η διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων επιταχύνεται. Για να φτάσουμε στο σήμερα…Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης της ΝΔ αλλά και από τις πολιτικές που ακολούθησε κατά τη διάρκεια της προηγούμενης θητείας της, οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων, οργανισμών και τραπεζών αποτελούν βασική προτεραιότητα της. Έχοντας πάρει την σκυτάλη από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, η σημερινή κυβέρνηση θέτει τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και το ξεπούλημα των περιουσιακών του στοιχείων στην κορυφή της πολιτικής της ατζέντας. Και δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό…Σαν κάθε κυβέρνηση που θέλει να σέβεται τον εαυτό της εκμεταλλεύεται όλο το επικοινωνιακό της οπλοστάσιο για να πείσει την κοινωνία ότι οι ιδιωτικοποιήσεις «γίνονται προς το συμφέρον όλων των πολιτών». Αν όμως κάποιος τους αφαιρέσει το επικοινωνιακό περιτύλιγμα, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό πως οι ιδιωτικοποιήσεις δεν αποτελούν τίποτα άλλο από έναν μηχανισμό για την μεταφορά πλούτου από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, έναν μηχανισμό για την περαιτέρω υποταγή των κοινωνικών αναγκών και των δημόσιων αγαθών στους νόμους της αγοράς.

7 μύθοι για τις ιδιωτικοποιήσεις (που ακούγονται συχνά …)

Μύθος Νο1: «Οι ιδιωτικοποιήσεις αποφέρουν έσοδα για το δημόσιο και έτσι αντιμετωπίζονται τα ελλείμματα»
Αυτό που ξεχνούν οι υποστηρικτές αυτού του μύθου είναι πως η πλειοψηφία των δημόσιων επιχειρήσεων που πωλούνται είναι κερδοφόρες (ΟΤΕ, Εμπορική), και επομένως η πώληση τους συνεπάγεται απώλεια σημαντικών εσόδων για το δημόσιο από μερίσματα. Αν το δημόσιο διατηρούσε στην κυριότητά του αυτές τις επιχειρήσεις θα μπορούσε να εξασφαλίσει έσοδα για όλο το διάστημα που αυτές θα ήταν κερδοφόρες. Αντί για αυτό, η κυβέρνηση προτιμά ένα εφάπαξ έσοδο από την πώληση τους, μπαλώνοντας έτσι κάποιες δημοσιονομικές τρύπες, τη στιγμή που θα μπορούσε τόσο να απολαμβάνει μια σημαντική ροή εσόδων και για τις επόμενες γενιές, όσο και να ασκεί κοινωνικό έργο μέσω των δημόσιων επιχειρήσεων

Μύθος Νο2: «Οι ιδιωτικοποιήσεις μειώνουν τις τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών»
Κάτι τέτοιο δεν ισχύει ούτε στην Ελλάδα αλλά και ούτε και στην Ευρώπη. Αντίθετα οι τιμές αυξάνονται ραγδαία σε τομείς ζωτικής σημασίας για τους πολίτες. Όταν οι επιχειρήσεις είναι δημόσιες μπορούν να ασκήσουν χαμηλή τιμολογιακή πολιτική για κοινωνικούς λόγους. Όταν όμως ιδιωτικοποιούνται, τα κέρδη πρέπει να μεγιστοποιηθούν, επομένως οποιαδήποτε κοινωνική ανησυχία πάει περίπατο ενώ οι τιμές στα ύψη! Ενδεικτικό είναι ότι από το 1996 που άρχισε η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ μέχρι σήμερα οι αυξήσεις της αστικής τηλεφωνικής μονάδας ανέρχονται στο 100%, ενώ του παγίου στο 300%, ενώ τα τιμολόγια της ΔΕΗ έχουν αυξηθεί ήδη δύο φορές μέσα στο 2007!

Μύθος Νο3: «Οι ιδιωτικοποιήσεις βελτιώνουν την ποιότητα των παρεχόμενων αγαθών και υπηρεσιών»
Άλλος μεγάλος μύθος…Η πανευρωπαϊκή εμπειρία έχει αποδείξει ότι η ποιότητα των αγαθών και των υπηρεσιών πολλές φορές θυσιάζεται στην προσπάθεια για μείωση του κόστους και αύξησης των κερδών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι σιδηρόδρομοι της Βρετανίας, τα ατυχήματα των οποίων αυξήθηκαν δραματικά μετά την ιδιωτικοποίηση τους, αφού οι δαπάνες για την ασφάλεια περιορίστηκαν. Το ίδιο ισχύει και για τα αεροπορικά δυστυχήματα αφού οι εταιρίες στην προσπάθεια τους να μειώσουν τα κόστη τους, περικόπτουν δαπάνες από την ασφάλεια (θυμηθείτε τις κυπριακές αερογραμμές HELIOS).

Μύθος Νο4: «Οι ιδιωτικοποιήσεις δημιουργούν θέσεις εργασίας»
Πολλοί ισχυρίζονται ότι αφού τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξάνονται με τις ιδιωτικοποιήσεις, θα αυξηθούν οι επενδύσεις και θα δημιουργηθούν περισσότερες θέσεις εργασίας. Κάτι τέτοιο όμως έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα. Σε όλη την Ευρώπη χιλιάδες θέσεις εργασίας έχουν χαθεί στα πλαίσια της αναδιάρθρωσης των επιχειρήσεων για την επίτευξη του μέγιστου κέρδους. Μόνο στον ΟΤΕ από την αρχή της ιδιωτικοποίησης του έχουν χαθεί 21.000 θέσεις εργασίας, ενώ δημιουργήθηκαν μόνο 6.000 θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα των τηλεπικοινωνιών. Πλέον ακόμα και οι οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού παραδέχονται πως οι ιδιωτικοποιήσεις επιδεινώνουν την ανεργία.

Μύθος Νο5: «Εμείς δεν ιδιωτικοποιούμε, εμείς μετοχοποιούμε!»
Πολλές φορές επιχειρείται ένας τεχνητός διαχωρισμός μεταξύ της έννοια της «ιδιωτικοποίησης» και της έννοιας της «μετοχοποίησης», κυρίως από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ήταν και αυτό που προχώρησε στις μεγαλύτερες μετοχοποιήσεις δημόσιων εταιριών οργανισμών και τραπεζών. Ένας τέτοιος διαχωρισμός δεν υπάρχει αφού η μετοχοποίηση δεν είναι τίποτα άλλο από την πώληση του δημόσιου πλούτου μέσω του χρηματιστηρίου. Και άλλωστε όταν μια ΔΕΚΟ μετοχοποιείται είναι υποχρεωμένη από τους μετόχους της που επιζητούν τα μέγιστα μερίσματα, να έχει ως πρωταρχικό στόχο την μεγιστοποίηση του κέρδους. Επομένως, εξαφανίζεται ο κοινωφελής χαρακτήρας της και πάει περίπατο οποιαδήποτε έννοια δημόσιου αγαθού και κοινωνικής ανάγκης…

Μύθος Νο6: «Η απελευθέρωση των αγορών εξασφαλίζει μεγαλύτερο ανταγωνισμό, χαμηλότερες τιμές και υψηλότερη ποιότητα αγαθών και υπηρεσιών»
Η απελευθέρωση των αγορών έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που ισχυρίζονται οι υποστηρικτές του παραπάνω μύθου. Ιδιαίτερα σε κλάδους με ολιγοπωλιακά χαρακτηριστικά (η πλειοψηφία των κλάδων που απελευθερώνονται…) μια απελευθέρωση οδηγεί στη δημιουργία καρτέλ, με δραματικές επιπτώσεις για τους καταναλωτές αλλά και τους εργαζόμενους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο κλάδος της ακτοπλοΐας. Λειτουργώντας ως καρτέλ, από τη στιγμή που απελευθερώθηκε ο κλάδος (με την πίεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης) οι ακτοπλοϊκές επιχειρήσεις έχουν διπλασιάσει τις τιμές των εισιτηρίων, έχουν καταργήσει τα μειωμένα εισιτήρια, ενώ η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών έχει επιδεινωθεί, ειδικά για τα νησιά της άγονης γραμμής.

Μύθος Νο7: «Οι Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα αποτελούν μια σύγχρονή μέθοδο ανάπτυξης που συνδυάζει τα θετικά του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα»
Στις περιπτώσεις των ΣΔΙΤ (που είναι πολύ της μόδας τελευταία), το Δημόσιο παραχωρεί, για μεγάλα χρονικά διαστήματα, την εκμετάλλευση έργων στους ιδιώτες που τα κατασκευάζουν. Πολλά από τα έργα που πραγματοποιήθηκαν κυρίως στη Βρετανία με αυτόν τον τρόπο συνδύασαν την χειρότερη ποιότητα με το αυξημένο κόστος, αφού ο ιδιωτικός τομέας αντιμετωπίζει υψηλότερα επιτόκια και συγχρόνως πρέπει να εμφανίσει μεγάλα κέρδη για τους μετόχους. Αλλά και στην Ελλάδα…Ενδεικτικά αναφέρουμε πως για το έργο της υποθαλάσσιας σήραγγας στη Θεσσαλονίκη υπάρχει όρος στο συμβόλαιο ότι το δημόσιο για 25 χρόνια δεν θα παρεμβαίνει με ανταγωνιστικά συγκοινωνιακά έργα, δηλαδή ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής, οικολογικής και συγκοινωνιακής πολιτικής του κέντρου της Θεσσαλονίκης τίθεται εκτός δημοκρατικής διαδικασίας για 25 χρόνια (Ε. Τσακαλώτος, Εντός Εποχής, 7/4/2007)!

Και μερικές αλήθειες για τις ιδιωτικοποιήσεις (που δεν ακούγονται και τόσο συχνά…)

Αλήθεια Νο1: Οι ιδιωτικοποιήσεις επιδεινώνουν τις εργασιακές σχέσεις
Σε μια περίοδο όπου ο εργασιακός μεσαίωνας έχει πλέον κυριαρχήσει στον ιδιωτικό τομέα, η μεταβίβαση του δημόσιου πλούτου στην ιδιωτική πρωτοβουλία συνεπάγεται και επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων. Τη στιγμή που ο κανόνας στον ιδιωτικό τομέα είναι τα ελαστικά ωράρια, οι απλήρωτες υπερωρίες, η ανασφάλιστη εργασία για τους νέους και η ανυπαρξία συνδικαλιστικών οργάνων, μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί, τι πρόκειται να επακολουθήσει στις υπό ιδιωτικοποίηση δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς. Ήδη έχουν περάσει μέτρα για την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο (Ν.3429/95), προδιαγράφοντας μάλλον τον εργασιακό μεσαίωνα που προμηνύεται ακόμα και εκεί.

Αλήθεια Νο2: Οι ιδιωτικοποιήσεις βλάπτουν τη δημοκρατία
Σε μια ιδιωτική επιχείρηση οι αποφάσεις λαμβάνονται από τους διευθυντές το διοικητικό συμβούλιο και τους τεχνοκράτες. Δεν ελέγχονται από κανένα (ακόμα και οι γενικές συνελεύσεις των μετόχων είναι τυπικές) και οι στόχοι τους δεν τίθενται σε σχέση με τα συμφέροντα της κοινωνίας, αλλά σε σχέση με τα ατομικά συμφέροντα τα οποία για κάποιον περίεργο λόγο δεν ταυτίζονται σχεδόν ποτέ με αυτά της κοινωνίας. Χαρακτηριστικό είναι πως στον ιδιωτικό τομέα, η δημοκρατία παραμένει έξω από την πόρτα της επιχείρησης αφού συχνά δεν επιτρέπεται η ίδρυση σωματείων, η συζήτησης για τα κοινά, οι δημόσιες εκδηλώσεις κ.α. Αντίθετα οι δημόσιες επιχειρήσεις, παρά τα προβλήματα τους, ελέγχονται από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις (όταν αυτές δεν τις ξεπουλούν φυσικά!) και οφείλουν να θέτουν στόχους συμβατούς με το δημόσιο συμφέρον. Το γεγονός ότι μέχρι σήμερα πολλές δημόσιες επιχειρήσεις λειτουργούν με πελατειακά και κομματικά κριτήρια έχει να κάνει πιο πολύ με το γεγονός ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχουν εκθρέψει τη διαπλοκή και τη διαφθορά και όχι με το ότι οι δημόσιες επιχειρήσεις είναι από τη φύση τους έτσι!

Αλήθεια Νο3: Οι ιδιωτικοποιήσεις προωθούν τα ιδιωτικά συμφέροντα. Όχι το δημόσιο συμφέρον!
Κάποιοι υποστηρίζουν πως το δημόσιο συμφέρον εξυπηρετείται όταν εξυπηρετούνται τα ιδιωτικά συμφέροντα. Είναι όμως όλα τα ιδιωτικά συμφέροντα προς την ίδια κατεύθυνση; Έχουμε όλοι τα ίδια συμφέροντα; Για παράδειγμα, κάποιες εταιρείες είχαν συμφέρον να ρίξουν τα απόβλητα τους στον Ασωπό. Είχαν οι κάτοικοι των γύρω περιοχών το ίδιο συμφέρον; Κάποια σούπερ-μάρκετ είχαν συμφωνήσει να κρατούν τις τιμές των προϊόντων υψηλές. Είχαν οι καταναλωτές το ίδιο συμφέρον; Κάποιες ακτοπλοϊκές εταιρίες δεν έχουν συμφέρον να στέλνουν τα πλοία τους στα ακριτικά νησιά. Δεν έχουν οι κάτοικοι αυτών των νησιών ανάγκες για ακτοπλοϊκή σύνδεση; Το ιδιωτικό συμφέρον δεν ταυτίζεται με το δημόσιο. Και όταν μια μεγάλη ιδιωτική επιχείρηση έχει κάποιο συμφέρον, συνήθως το επιβάλει ανεξάρτητα από το κόστος για τους πολίτες.

Όλοι και όλες μαζί για να τους σταματήσουμε! Να προασπιστούμε τη δημόσια περιουσία!
Οι ιδιωτικοποιήσεις προβάλλονται από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ως μονόδρομοι. Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και η παράδοση στο ελληνικό και ξένο κεφάλαιο κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων δεν γίνεται για το συμφέρον μας. Γίνεται για το συμφέρον αυτών που τα τελευταία χρόνια βλέπουν τα κέρδη τους να εκτινάσσονται, ενώ οι πραγματικοί μισθοί μειώνονται.
Τα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο βρίσκονται τώρα στο στόχαστρο. Ο ΟΤΕ έχει ήδη πουληθεί και το μόνο που πλέον μένει είναι να χαρίσουν και τη διοίκηση του στους ιδιώτες. Η ΔΕΗ ακολουθεί από κοντά την ιδιωτικοποίηση με έμμεσους τρόπους (συμπράξεις με την γερμανική RWE). Μέσα σε ένα τόσο δύσκολο κλίμα όμως τίποτα δεν φαίνεται ακόμα χαμένο. Οι νίκες απέναντι στην προσπάθεια της κυβέρνησης για τη συνταγματική αναθεώρηση αλλά και η ενδυνάμωση της ριζοσπαστικής αριστεράς θέτουν τον πήχη ψηλά για όλους και για όλες μας. Ιδού η Ρόδος…

[1] Δείτε στο βιβλίο της Naomi Klein, The Shock Doctrine για το πώς η Θάτσερ εκμεταλλεύτηκε τον πόλεμο των Φώκλαντς και την έξαρση του αγγλικού πατριωτισμού για να συντρίψει τις απεργίες των ανθρακωρύχων ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Αυτή η ήττα της Εθνικής Ένωσης Ανθρακωρύχων (NUM) μετά από την απεργία που διήρκησε από το καλοκαίρι του 1984 ως τον Μάρτιο του 1985αποτέλεσε το καθοριστικό σημείο για την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων. Αφού το πιο δυνατό σωματείο της Βρετανίας δεν άντεξε, η Θάτσερ πλέον μπορούσε ανενόχλητη να εφαρμόσει την πολιτική της.

Για την πρωτομαγιάτικη πορεία στην Αθήνα

Ανακοίνωση ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τη σημερινή απεργιακή κινητοποίηση και την πορεία στο κέντρο της Αθήνας

Χαιρετίζουμε τη σημερινή απεργιακή κινητοποίηση που έδωσε ένα αποφασιστικό μήνυμα ότι οι εργαζόμενοι της χώρας δεν πρόκειται να συμβιβαστούν με τη μείωση των εργασιακών τους δικαιωμάτων, τους χαμηλούς μισθούς και την ακρίβεια και είναι αποφασισμένοι να ανατρέψουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που γεννούν τραγικές κοινωνικές ανισότητες, καθιστώντας τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους.

Χαιρετίζουμε ιδιαίτερα τη σημερινή πρωτομαγιάτικη πορεία από το Πεδίο του Άρεως στη Βουλή, η οποία κατέδειξε την αποφασιστικότητα του κόσμου της εργασίας να αντισταθεί για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του, σε μια περίοδο που δέχεται την πιο βάναυση επίθεση από κυβέρνηση και εργοδοσία. Η πορεία αυτή, που πραγματοποιήθηκε από τους ίδιους τους εργαζόμενους με πρωτοβουλία αγωνιστικών δευτεροβάθμιων και πρωτοβάθμιων συνδικάτων τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα, από το Κοινωνικό Φόρουμ και άλλες οργανώσεις, είχε ιδιαίτερη αξία διότι πραγματοποιήθηκε παρά την απαράδεκτη απόφαση ματαίωσής της από την πλειοψηφία των ηγεσιών ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ. Οι εργαζόμενοι για άλλη μια χρονιά διαδήλωσαν μαχητικά και ενωτικά. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και του Δικτύου συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ με το αγωνιστικό παρόν τους στη συγκέντρωση και την πορεία διατράνωσαν τη θέλησή τους να ενισχύσουν αταλάντευτα τους ενωτικούς ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες, με μοναδικό στόχο την ήττα του νεοφιλελευθερισμού, για μια νέα προοδευτική και σοσιαλιστική πορεία της χώρας.

1/5/2008

Γραφείο Τύπου ΣΥΡΙΖΑ